Verslavende gedachten

Bijna niks is vervelender dan verslavende gedachten. Heb jij ze ook weleens? Van die gedachten waarvan je weet dat je ze eigenlijk direct moet skippen en ze moet negeren, maar ze zijn zo verdraaid hardnekkig. Ze blijven maar terug komen. Dat heb je nou eenmaal met verslavingen…

Maar waarom zijn ze nou zo verslavend? Waarom blijf je nou denken dat jij de enige bent die het kan opknappen? Waarom blijf je denken dat alleen jij het goed kan doen? Waarom blijf je denken dat de ander voor jouw geluk moet zorgen? Waarom blijf je denken dat jij dat niet zelf kan?

Omdat die verslavende gedachten je toch ergens iets brengen. Ze brengen je iets waar jij behoefte aan hebt, een bepaald gevoel; een veilig of een goed gevoel.
Alleen is dàt gevoel eigenlijk niet echt waar je naar op zoek bent. Het is fake. Maar nog steeds beter dan wat je denkt dat er gaat gebeuren, als je echt met die gedachte gaat stoppen.

Want door bv te blijven zeggen ‘hij doet me dat aan’, geef je jezelf een excuus om niet aan je eigen geluk te werken en juist in de slachtofferrol te blijven.

Of door te denken ‘als ik het doe, weet ik in ieder geval dat het goed gebeurt’, sus je je gedachten. En ondertussen mopper je dat je geen tijd hebt voor jezelf. Maar ja, als je het wel overlaat aan een ander, heb je ineens tijd voor jezelf. En wat zou je dan moeten doen?

Probeer er achter te komen welk gevoel of bevestiging die verslavende gedachte je brengt. En wat je juist niet wilt zien of doen, als je ermee zou stoppen.

23-04-2022