Blogs
Blogs
In veel teksten of posts zie ik regelmatig terugkomen dat, als je ècht 'zen' bent, je genoeg hebt aan jezelf. Dat je alles in jezelf vindt. Dat alles wat je nodig hebt, zich in jezelf bevindt. En dat je niets anders of niemand anders nodig zou hebben. En dus ook niet zou mogen hebben.
Ik kijk daar wat anders tegen aan.
Alles uit jezelf?
Ja, je kan heel veel uit jezelf halen.
Ja, er zijn heel veel mensen die leunen op anderen, zonder dat ze het weten.
Ja, er zijn heel veel mensen die meer van een ander houden dan van zichzelf.
Ja, er zijn heel veel mensen die leven voor de waardering van de ander en eigenlijk zoeken naar die van zichzelf.
Deze mensen kunnen inderdaad nog een ontwikkeling doormaken. Maar die ontwikkeling komt alleen op gang, als men gaat luisteren naar hun verlangens.
En als we van tevoren gaan roepen: 'je bent alleen zen als je alles uit jezelf haalt' of (in het verlengde ervan) 'als je naar iets verlangt dat buiten jou zelf ligt, dan doe je het niet goed'. Hoe moet men dan in vredesnaam de energie vinden om te beginnen aan hun ontdekkingstocht naar liefde in hunzelf?
Laten we het allemaal wat nuanceren...
Is het 'alles uit jezelf' of 'zoveel mogelijk uit jezelf'?
Een ander nodig hebben
Ik denk dat het wél oke is om een ander nodig te hebben.
Nee, niet om daar je bestaansrecht uit te halen.
Nee, niet om je alleen door hem/haar gezien of gewaardeerd te worden.
Nee, niet om je problemen door die ander te laten oplossen.
Maar wel om je te helpen om dingen in te zien.
Om je te troosten.
Om je te ondersteunen.
Om mee te lachen en plezier te maken.
Om je te helpen met iets dat je zelf (nog) niet kan.
Zonder die monteur, doet mijn auto het in ieder geval niet...
Zonder die timmerman, had ik geen keuken.
Begrijp je wat ik bedoel?
Het is oké om hulp in te roepen en een beroep te doen op de talenten van een ander.
Je hoeft echt niet alles zelf te doen.
Verlangen naar iets
En zo vind ik het ook oké om naar iets te verlangen dat zich op dit moment nog buiten je bereik bevindt.
En dat kan van alles zijn: een huis, auto, helderziendheid, blijdschap, vrijheid, een partner of een andere baan.
Want, zonder verlangen geen ontwikkeling.
Zonder verlangen, kom jij niet in beweging.
Zonder verlangen, blijft alles zoals het is.
En dat kan prima zijn.
Maar je màg ook ontwikkelen.
En je màg ook bewegen.
En je màg ook iets anders willen dan zoals het nu is.
Het mag allemaal
Ja, naar mijn idee is het oké om naar iets of een ander te verlangen. Het gaat zeker om de balans hierin tussen jezelf en die ander/dat andere. Maar, het 'spirituele motto' dat je alles altijd en overal en ten alle tijden alleen maar uit jezelf moet halen, die vind ik niet zen.
En daarom vind ik die boodschappen van 'je moet genoeg hebben aan jezelf', zo gevaarlijk. Want het wekt de indruk dat je daarom niet meer mag verlangen naar iets buiten jezelf. Waardoor mensen dus heel streng naar zichzelf kunnen worden wanneer ze opmerken dat ze naar iets verlangen. Dan is de kans groot dat men dat verlangen gaat onderdrukken. Terwijl dat verlangen nou net zo'n belangrijke indicator is!
Het geeft nl een behoefte weer. En daar mag je naar op zoek gaan. En ondertussen jezelf niet affikken in je hoofd over dat je niet goed genoeg bent, omdat je naar iets verlangt dat buiten jezelf ligt.
Je mag jezelf omarmen, inclusief je verlangens. Je mag verlangen naar iets dat een ander je kan geven, denk aan je gerepareerde auto maar ook de vriendschap van die vriend of vriendin. We leven hier samen op aarde. En dat is niet voor niets. Want hoe kan een verlangen naar bv gezellig samen zijn met anderen, nu verkeerd zijn?
Wees lekker mild naar jezelf. Kijk waar je behoeftes liggen en wat je daarmee kan doen. En echt, omarm jezelf met al je verlangens die je voelt. Juist die zijn (nogmaals) een signaal en zou je niet weg moeten drukken.
Het zou overigens niet de eerste keer zijn, dat wanneer iemand zijn/haar verlangens volledig omarmd, er helemaal laat zijn, ze dan ook ineens uit gaan komen.
04-10-2020