ieder huisje heeft zijn kruisje
soms voelt je eigen kruis
als iets onoverwinnelijks

soms is het verdriet te groot om te voelen
en dan drukken we het even weg
en dat is oke
dat is een manier om te overleven
en dat is soms gewoon nodig
de rouw is dan nog te rauw

er komt een moment dat je er klaar voor bent
om het aan te kijken
om het te voelen
dat gaat stap voor stap
je leert ermee te leven
het gaat nooit helemaal weg

maar opeens merk je
dat achter de traan
de glimlach van een herinnering schuilt
in 'a split second' ga je
van verdriet naar geniet

Petra Hendriks ~ jouw spirit